Ideeëntsunami. Als iets ongewenst is en er is veel van, dan kun je daar het woord ẗsunami" achter plakken. Een vloedgolf, in het Japans. En als er iets is wat mij overspoelt, dan is dát het wel: ideeën.
Dat lijkt een enorme zegen. En dat is het meestal wel. Want het geeft je de keuze uit meerdere opties. Maar dat is dan ook meteen de vloek: hoe kom je er achter wát het beste idee is? Je kunt niet alles uitvoeren. Maar dat probeerde ik altijd wel:
Als je veel ideeën hebt, heb je ook veel potjes tegelijk op het vuur staan. En als je met een project bezig bent, dan ruim je dus nog even niet op. Met als gevolg dat mijn bureau meestal vol ligt met "oh ja, dat moet ik nog even afmaken" -dingen. En mijn hoofd zat vol halfvoltooide ideeën.
En zo kan het ook met het leven zijn. Teveel ideeën. Je wilt nog eens een keer een zeilboot opknappen. Je huis verbouwen. Al je vrienden uitnodigen om een week in een huis te gaan zitten. Saxofoon leren spelen. Of zingen.
Maar als de tsunami door je hoofd klotst, komen de bekende woorden naar boven:"dat ga ik zeker nog een keer doen". En dan laat je het liggen. Ik ken het. Ik was daar ook. Veel ideeën en plannen. En dat kan verlammend werken. Hoe kon ik dat gaan doen wat ik echt wilde? Wat zou gaan werken?
Na lang stuurloos te hebben rondgedobberd op mijn eigen ideeënstroom, besloot ik dat het tijd werd om richting te bepalen. Ik wist niet waar ik moest beginnen, maar ik wist dat ik in ieder geval moest veranderen. Ik ben gewoon maar ergens begonnen met implementeren.
De strategie die ik tegenwoordig gebruik, is simpel: ik kies gewoon één ding en geef het alle aandacht. Zodat ik zo snel mogelijk weet of het een goed idee is. Want twijfelen kost meer tijd. En daarbij kies ik steeds iets wat weer nét wat moeilijker of ongemakkelijker voelt dan de voorgaande keuze. Dezelfde dingen blijven doen, die ik altijd al deed, dat levert me dus ook op wat ik al had. Wil ik verandering of wil ik méér, dan moet ik ook zelf iets anders gaan doen.
En dus presenteer ik mezelf, zorg dat ik weer vindbaar wordt, verkondig luidkeels wat ik doe, geef lessen in het openbaar op internet, allemaal zaken die ik voorheen echt van me weg hield. Met de smoes dat ik er niks in zag. De waarheid is, dat ik het heel erg spannend vond om uit mijn "comfortzone" te treden. Iedere stap die ik zo zette, gaf me meer voldoening en zelfvertrouwen. Nooit geweten dat ik zelf zoveel weerstand had opgebouwd tegen....ja, waartegen eigenlijk?
Deze mindset werkt heel goed voor mij. En zoals bij alle goede ideeën, denk ik ook nu weer:
Dat had ik eigenlijk al veel eerder moeten doen.
En jij? De kans is klein dat jij zomaar ineens, uit het niks, die belangrijke stap neemt die je moet nemen. Want al je ideeën en projecten leiden je steeds weer af. Veel leerlingen komen, na jarenlang de wens te hebben gekoesterd, ineens op les. Dat wordt vaak getriggerd door een belangrijke gebeurtenis in iemands leven. Geboorte, sterfgeval, meer tijd beschikbaar krijgen, etc. Maar wil jij daar op wachten? Dat kan best wat tijd kosten. De vraag is, of jij het ook zo lang wilt laten duren.
Wees eens supereerlijk voor jezelf? Welke reden heb jij om dat wat je graag wil doen, steeds maar uit te stellen? En wat zou er voor nodig zijn om je te laten beseffen dat je het NU moet doen, of er voorgoed van af moet zien? In beide gevallen win je: ga je die nieuwe uitdaging aan, dan kun je daarvan genieten en stappen zetten die je zelfvertrouwen en plezier geven. maar bij de tweede optie ben je óók een winnaar: je bevrijdt jezelf van een droom of toekomstbeeld dat kennelijk niet bij je past. Eén onvoltooid project minder in je hoofd, kan je ongelooflijk veel ruimte en opluchting geven.
Dus al je ideeën, moeten zo snel mogelijk uit je hoofd: voer ze uit, of gooi ze in de prullenbak. Maar laat ze niet je brein blokkeren!
Ik zou het heel tof vinden om te weten, wat jou over de drempel kan helpen om een idee wat je al lang hebt uit te gaan voeren. Reageer je onder dit artikel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten